Başlıksız Şiirler

İnsan seviyorsa söylemeliydi

Kim olursa olsun 

Kilometreler kalpleri uzaklaştıramazdı ki

Hem ne kadar ömrümüz vardı

Ayrıntı denizinde boğulmak değil de neydi bu?

Şair şiir yazmıştı çoğunlukta

Hep anlatmıştı kendini 

Şimdi yeni yeni farkına varıyordu 

Sevilmeye neden bu kadar ihtiyacı olduğunu

Ömründe seni hiç kimse sevmemiş,

Bu yüzden gerçek sevgi ne bilmiyorsun Göksu, 

İzin ver seni sevmeme demişti.

Ben yine inanmamıştım

Ama bu sefer haklıydım 

Konu sevilmek değildi

Bilakis ailemizdi, bizi oluşturan benlikler

Kitap okudukça anlıyordum

Şimdi insanlardan uzak zamanlar yaratıyordum

Sevgi hikayelerinden uzak

Yalnızca saatler, bol düşünceli

İçimde duran o kocaman kalbim

Bir rüzgarla toz tanelerine dönüşmüştü sanki

Gerisi kelimelerdi yazılan

Kırmızı gelinciklerdi

İnsanlar nasıl sevmeme izin ver beni derdi,

Bu kadar kolay mıydı, anlamadan, dinlemeden

Kulağını duvara dayamış biri 

Diğer odayı dinleyen

Nasıl olabilirdi, değerli olmak

Birinin kalbinin yüzde yetmişini oluşturmak

Oysa sevmek sadece dinlemek değildi ki

Veyahut 

Seviyorum, hep yanındayım demek.

Adı geçince iç geçirmek, onlu hayaller kurmak,

Yazılar yazmak, hayatını merak etmek,

Görmesen de gözlerini sevmekti.

Sanırım aşk epey uzaktan

Bakıp bakıp sırıtıyordu 

Yine

Umutsuz romantik bir yazı daha yazmış

Gecenin serinliği,

Ve penceresinin kenarındaki fotoğraflara bakıyordu.

Göksu Kabadayı